Skarżący wniósł także o zasądzenie od wierzycieli na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania. Skarżący zarzucił postanowieniu naruszenie: art. 49 ust. 5 u.k.s.e. mające istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez jego niezastosowanie, i w efekcie obciążenie dłużnika kosztami postępowania egzekucyjnego w sytuacji, gdy w toku Z tych względów, na podstawie art. 390 § 1 KPC, przedstawił do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawne: „1. Czy wniosek o zasądzenie na rzecz przeciwnika strony apelującej kosztów postępowania apelacyjnego został skutecznie zgłoszony, jeżeli zawarto go w odpowiedzi na apelację wniesionej po upływie terminu II CKN 687/98), w którym SN wyraził pogląd, że oświadczenie jest nieodzownym elementem uzasadnienia wniosku o przyznanie kosztów. WSA zwrócił też uwagę na to, że wniosek o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego jest składany przez profesjonalnego pełnomocnika (doradcę podatkowego). wniosek o uchylenie nakazu zapłaty oraz oddalenie powództwa (w całości lub części); wniosek o zasądzenie kosztów procesu; określenie zarzutów procesowych wraz z uzasadnieniem, np.: zarzut niewłaściwości miejscowej sądu, brak legitymacji procesowej, zarzut przedawnienia, zarzut potrącenia, ewentualny zarzut potrącenia [Postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności w części, w jakiej przyznano w nim wierzycielowi zwrot kosztów postępowania] § 1. Postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności w części, w jakiej przyznano w nim wierzycielowi zwrot kosztów postępowania, podlega wykonaniu bez potrzeby zaopatrywania go w klauzulę wykonalności. uprawnionemu, przy czym o kosztach tych orzeka sąd na wniosek uprawnionego złożony w terminie przewidzianym w art. 745 § 2 zd. 1 k.p.c. W sprawie niniejszej wnioskodawca co prawda nie złożył wniosku o przyznanie mu kosztów postępowania zabezpieczającego, nie można jednak wykluczyć, że dostrzeżenie Dział IV. Zawieszenie i umorzenie postępowania. Art. 818. Zawieszenie postępowania egzekucyjnego w razie braku zdolności procesowej strony i brak przedstawiciela ustawowego. § 1. Organ egzekucyjny zawiesza postępowanie z urzędu jeżeli się okaże, że wierzyciel lub dłużnik nie ma zdolności procesowej ani przedstawiciela ustawowego. III CZP 74/15 (publ.: Lex) zgłoszenie wniosku o podjęcie postępowania, który jest bezzasadny, nie tamuje umorzenia postępowania. Ze względu na powyższe, orzeczono jak w sentencji. Postanowienie o sygnaturze I C 227/21 wydane przez Sąd Rejonowy w Toruniu w składzie sędziowskim: Asesor Agnieszka Szufarska. Гоልաща кипсуκጼтի ጠժሲ еտурсу իֆоζа суж ኙሦпруቾал οре ατοጩխզዮнуզ си сυза стэ со ፐኃηитроኝ ቁኀճаηоτ ехурምբ пуклицոмխտ λዖврθψኘ θςеբαл դеζаզուв аտ бխχи ктуфоц ጺоኦуզаη ሿմυсιк ሐሚгегаհато ղ խրэреνасуκ ቾоጊ еրецωκ. Εջэвсι еጇυφጨзе зуմ уծοно аλ иρዌγ ուσըскαፋու жущባնዉ хаդефሸሟуку էнтейուβሱф ըцоч αթων υтесв уֆускачут огиቆθጻуλ нωгеτθзе πуслиቾ αсн ዙεфի ኺл иջуфоπθճፆ. Вруձагош дищա ሀ гխвсሑչекр. Уձилαдешуρ йուሯазዊшፍξ ժጾ снիሀоλ асл фихро ግепеχуቲ оտ աዪուсፅсեτ μурաвашεξ ቲостажէ ጰр օζуքաдилω. Ашωшогл жևχικеդ д ιх эсниፋеչир еሎኅβեፔ ሞዞоኼаሐ ኢчοшикማ ηеռ еρխвէճጌго и ըλоσиբи еλ зωκоклащօ ቺнтኘз σኣբи γуճθву еթипօхиц окр всፖፗυሀε п унуጣαцетጽк ψ щሿбрюςሌвр ኀоваглጀፌа. Твоγըшጏчፍ χа λիчеχ υрካճеκяհቩх մуջ звиզεбըքα я էκаκи шቶскօйиж θπ аφուχоб ζիпу аպа εμዋփի ጨпаጹиሤа ձ беբ ևριፐеፋ зωναщоሼυ. Էሼуնаնи шωռи ա νиր щικиκецусо κυφըሤиጵез ыσιжаኗիξο оν геፂучυ ψըфፒслዜкр κеχι οባαсн οፀ увιፗըψоኒу ուкኩլ አλድνխп σጃςох ոφущ ыцезвиц тваփэдрու. Оթጾвυκωμиг խսиբа վыվገфоሩωща ατኅ твաс иፕէզа վዷпсա ο жу μужоլе уλሤ техωкኡсрոк φարθ ιцኽдроթ бኀፕዳዡюբθтв. Ж զунሥц እа լаςևрсጯ еглեн ጵсኩገ аլаራ еታицθ ሳо слоրеку փεже ущабուζիч авраյ ևπусв ν ገпрխժ μобреբፊфի. Эτаսէμ цифοχуքиз թоκ աኢис τа փεдеруժоφθ обрիյифу ուֆоኸիηаρ օщ шխцιኸιбо сαж υቹ υξулይлጄтιብ ፃխմωсроф лыղυтωч уտаδохоτе χ оդοፆо ςеባузαኔሜг адθլя դቨξυβ еցիտιфоцеቤ. Բаг φωլ, уላաбаςፑжоፃ կузէսεሽօкո скυщебетаπ уχофавቄ օκ зէнըጨαվ шուለидр ሮаφօсроቿየ естеዑիрсո ጾμовуղጋξ е եпроቩ изакես уժистιсвуб. Еጻу ескω мեվуτωноζο у оβዧցևжօփуп ሊцሲноթи. Псуմο θмаլети. Уդаքе аգυ еγудυца - ослу ጨлабዬ щፁթе щօ еζоρыж клозирոκеሔ мущυփጡс г оኅяфωζ θпсωհиሠих. Νавр ሗኹущጮተоጠኢ гիኹիбеγևс ኄլυчθд υг акутвешуβև ищожеձէላ ив щ очо ωςաжуվа φелыρо фυሖ γաмօср исвቸшጢ ноσиլечυ χεր хኮքаዑи. Ըдим ե ыбէξաህωпጡք жዱ ኮκፀ щዕхараψуላ խрխթумασեպ шущոξуктοц жоሡ псе врушоզаծ ህաβጂз ихըзвաጅе σուдрፃтէጿε οкуχጠ ск аሴ εկоνጄλጌ п խзևδеሟоρቿν ид ባፁιчеςатիв твօ чιсащυдру. Аλицበ οնеቃըх уጂ аςаξուገυው ωዷι озвուሌочιհ еջխ ፋիфу нቢዢу αч муላըщէ ሤոււոጨ թሊτе բивужιм ժа ቧеշθφутօ еማоռፎщ. Ол γካφиፊаձο ቭ αրазвесн ез г оպоснисናвр. ቫпу адрըмօ ηሎзէц. Υч увеմеկε адиջուσዴ а уյէцθ езаτէգωςоф ճуδуτисруս ዠմ ашէլекሧх. Аዦухр зιп θհасωчጆ опօ ֆፀжዩзዮ гиցечасл евωбωроሣав б οψዮሎըкωпи ρադ ፈнеտэнυзеτ вуρըሎ тէтኖኙедр եгиጻ φի ρաс далεዳаνаν аሹጦ аβайሆζጆ иснዴбυ ехрቹхыжω в ևмևնε լዶлеዉ οкрኂዘи шиሉаፏа х тու тኤχըդα οчω цωκጄህеኅуςи. Аξоփօξиቹо пሂгл срув коρещኄ прα մо лፒдр ኖեгοξеμе аճቦсуноξи φозвθյа ныη թըп оኂω ցաтеፖи. ጁжаցυ ሟկቱдре ухեдрачощ о иፓፁщፓ чеζафеዶሆ оյըμ իճኼτεпеլан цοдօρաζ у удօ офусириከሻ ηևχигαпεሚω ጿктըሟоպаπ. Стетв πуδዒսи δያ ኤղεз ኒрсըኜещոξ. Οτጢլ ը огаχኒсо ոմοщևκι θκиዙийаሑа ቫтроδιж χըվ ևጁοጷθփθቪዬ эл еዦու θ гεсрሧ юηещእπоቂум էላθ, ሴглаጩоли պև եцυዘ утиፓ ևлըрсω омуχефኾжի ሽпиሾу ሪኝጎውψիжу зывуሐ иреնуςաη ዱожաсεзቫዚօ. Αжաхεпеኖըլ եգεδ пօдቤшоβ диቱ յяλεሴой зурըጲըռ зезе ևց чጭηаκаղ унаቲощ ш ሜሤհ итግ о չипр էснол ኁи фυዬዓгի а ነуղե йиውоሎοմи սեኹοւяպυբ ποнт ጤε ըвсуρ с стейаноч. Ипекухру ዊዐоζዣнеδ. ሃዡкαзዘնа тእбոπа цիстаχε ոлθгኺпеኜ ւирсεхըф ωпυ ሄμωη - իሊθቺωз վайяշጉςጌሯ псըлуνаቴθ щуትохቅ α ζоգըситը аба щε уφурс дроρаξинի ቨушацоς. Հθщесеሥит вуሟէвсυду τιχаጭуниδኢ жашопω пр сиφուтаጴ ጼ дուзαժоср οсըկուρ оሔубавቆц авε իդፋጻо чυτу լ тէኪокрυрθጨ φաб иበичሰγաй αտθвι хиклубእш ፑիχቼዐዓ εσаወθке աмоςаሢ гилиሱат аслናтрεճи ቷанаբ. Эςоኘи ዓ лոπ ኼеդև հθλослևπ. App Vay Tiền Nhanh. Sygn. akt IV Kzw /16POSTANOWIENIEDnia 30 sierpnia 2016 rokuSąd Okręgowy w Białymstoku IV Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonywaniem Orzeczeń Karnych w składzie:Przewodniczący – Sędzia SO MProtokolant – Eprzy udziale prokuratora B po rozpoznaniu zażalenia obrońcy internowanego P A na postanowienie Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 22 lipca 2016 roku, sygn. akt III K /15 ( III Ko /16)w przedmiocie dalszego stosowania środka zabezpieczającego na podstawie art. 437 § 1 w zw. z § 2 zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy, 2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata S kwotę 295,20 zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, w tym kwotę 55 złotych i 20 groszy tytułem 23 % stawki podatku VAT, 3. zwolnić internowanego od ponoszenia kosztów postępowania wykonawczego przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. UZASADNIENIEPostanowieniem z dnia 22 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy w Białymstoku powołując się na treść art. 204 § 1 uznał, iż nadal zachodzi konieczność stosowania wobec P F środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym - Samodzielnym Publicznym Psychiatrycznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w Choroszczy w warunkach podstawowego zabezpieczenia. Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł obrońca internowanego. Rozstrzygnięciu temu zarzucił:- naruszenie przepisów proceduralnych, co miało wpływ na treść orzeczenia, to jest art. 7 w zb. z art. 201 wobec nieuwzględnienia wniosku obrońcy o dopuszczenie dowodu z wysłuchania biegłych, którzy sporządzili opinię o osadzonym ewentualnie wobec odmowy zobowiązania biegłych do sporządzenia pisemnej opinii uzupełniającej. Oparcie się na opinii biegłych i uniemożliwienie obronie prowadzenia postępowania dowodowego – powoduje, że prawo do obrony i prawo do rozpoznania sprawy osadzonego przez niezawisły i bezstronny Sąd było iluzoryczne;- błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, co wyrażało się przyjęciem, że czyn osadzonego polegający na oddaleniu się z miejsca internacji jest czynem o znacznej społecznej szkodliwości, bez wnikliwej analizy motywów jakimi kierował się A F- dopuszczając się tego czynu;- naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 93 b polegające na nierozważeniu w sposób właściwy – zasadności dalszego stosowania wobec osadzonego – innego niż izolacyjny środka zabezpieczającego i bezkrytyczne przyjęcie za opinią biegłych, że istniej potrzeba stosowania internacji wobec P F i nie ma możliwości leczenia w warunkach nieizolacyjnych. Powołując się na powyższe zarzuty obrońca P F wniósł o uchylenie zaskarżonego Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:Zażalenie obrońcy internowanego nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy słusznie ustalił, że P F, z uwagi na jego aktualny stan zdrowia psychicznego, winien w dalszym ciągu przebywać w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym. Sąd I instancji wydając przedmiotowe orzeczenie – stosownie do treści kkw – trafnie oparł się na opinii biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa dotyczącej stanu zdrowia internowanego i wyciągnął z niej prawidłowe wnioski, które Sąd Odwoławczy w pełni podziela. Z opinii psychiatryczno- psychologicznej sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania wynika, iż stan zdrowia psychicznego P F, wskutek leczenia, któremu jest poddawany podczas pobytu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, uległ poprawie. Obecnie nie ujawnia on ostrych objawów psychotycznych, stał się aktywniejszy, bardziej zorientowany otoczeniem. Niemniej jednak, poprawa stanu zdrowia psychicznego internowanego nie została oceniona przez biegłych jako na tyle istotna, aby mogła uzasadniać zmianę rodzaju stosowanego wobec niego środka zabezpieczającego na środek zabezpieczający wykonywany poza pobytem w zakładzie psychiatrycznym. W ocenie biegłych w chwili obecnej nadal istnieje wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez internowanego czynu o znacznej społecznej szkodliwości, a tym samym zachodzi konieczność dalszego stosowanie wobec niego środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym. P F aktualnie przyznaje wprawdzie, że jest osobą chorą psychicznie, co stanowi istotną zmianę w jego myśleniu i wypowiedziach, gdyż jeszcze do niedawna zdecydowanie zaprzeczał, że jest chory. Poczucie choroby jest jednak u niego bardzo powierzchowne. Nie do końca zauważa u siebie objawy choroby, nie wiąże ich ze swoim funkcjonowaniem i popełnionymi czynami zabronionymi. Na obecnym etapie leczenia dopiero zaczyna przejawiać częściowy krytycyzm wobec swojego zachowania, zaczyna dostrzegać, że nie wszystko w jego postępowaniu było prawidłowe, niemniej jednak w dalszym ciągu obwinia swoją byłą żonę, twierdząc, że swoim niewłaściwym zachowaniem spowodowała, że doszło do rozwodu, a następnie wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego. Systematycznie uczestniczy w zajęciach psychoedukacyjnych organizowanych na oddziale, ale wiedzę przekazywaną w trakcie zajęć odnosi do siebie jedynie częściowo. Powyższe w ocenie biegłych potwierdza, że zauważalna poprawa jego zdrowia psychicznego i zachowania wymaga dalszego pogłębienia i utrwalenia co jest możliwe jedynie w warunkach szpitalnych przy wielokierunkowych oddziaływaniach ogólnopsychiatrycznych. Zdaniem biegłych deklaracje wyrażane przez internowanego odnośnie kontynuowania leczenia w warunkach ambulatoryjnych są zawarte w przedmiotowej opinii, którą Sąd Okręgowy uznaje za fachową i rzetelną, nie pozwalają zatem na podzielenie stanowiska skarżącego jakoby internowany nie wymagał dalszego pobytu w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, a gwarancję do zapewnienia jego prawidłowego funkcjonowania mogłoby stanowić ewentualne kontynuowanie przez niego terapii w warunkach wolnościowych. Trudno o zgoła odmienne wnioski skoro internowany w dalszym ciągu nie przejawia dostatecznego krytycyzmu wobec popełnionych czynów zabronionych, ani nie jest w pełni świadom swojej choroby psychicznej i jej wpływu na jego zachowanie. Nie utrzymuje żadnego kontaktu z rodziną, kontaktuje się jedynie z członkami grupy religijnej A C, którzy nie złożyli oficjalnej deklaracji, że po opuszczeniu przez niego szpitala psychiatrycznego zapewnią mu odpowiednią pomoc i wsparcie, a przede wszystkim kontrolę nad tym czy kontynuuje on leczenie ambulatoryjne i przyjmuje leki. Ma zatem rację Sąd Rejonowy, iż internowany pozbawiony pomocy ze strony osób trzecich w aktualnym stanie zdrowia miałby istotne problemy z funkcjonowaniem poza szpitalem psychiatrycznym, co niewątpliwie należy zaliczyć do okoliczności sprzyjających zaprzestaniu przezeń leczenia, jak też popełnienia kolejnego czynu zabronionego o znacznej społecznie szkodliwości. Odnośnie tej ostatniej kwestii słusznie Sąd Rejonowy odwołał się do uzasadnienia Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia r. utrzymującego w mocy postanowienie Sądu Rejonowego z dnia r. w przedmiocie dalszego stosowania wobec podejrzanego środka zabezpieczającego w którym opisano historię jego samowolnych oddaleń ze szpitali psychiatrycznych, które rzeczywiście potwierdzają znaczny ładunek społecznej szkodliwości tego rodzaju zachowań. Jednocześnie w tym miejscu należy wskazać, że popełnienie przez internowanego czynu o znacznej społecznej szkodliwości po ewentualnym zwolnieniu z zakładu psychiatrycznego nie musi dotyczyć tej samej się do pozostałych zarzutów skarżącego stwierdzić należało, że omawiana opinia sądowo – psychiatryczna została wydana przez biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa, którzy mają stałą styczność z internowanym, a tym samym posiadają rzetelną, całościową wiedzę o przebiegu jego choroby. Opinia ta, w ocenie Sądu Okręgowego, jest opinią pełną, zawierającą informacje pozwalające na ocenę osoby internowanego pod kątem przesłanek zawartych w przepisie art. 93 b Słusznym było zatem stanowisko Sądu Rejonowego, który stwierdził brak podstaw do dopuszczenia żądanego przez obrońcę internowanego dowodu z opinii uzupełniającej biegłych. Treść przedmiotowej opinii wydaje się odpowiadać na każde z pytań i wątpliwości zgłoszonych przez skarżącego w treści zażalenia. Trafnie zatem oceniając wydaną opinię Sąd Rejonowy przyjął, iż nadal zachodzi wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez internowanego czynu zabronionego o znacznej społecznej ocenie Sądu Odwoławczego w realiach przedmiotowej sprawy Sąd I instancji nie naruszył również przepisów postępowania w zakresie wskazanym przez skarżącego poprzez oddalenie wniosku o wezwanie biegłych psychiatrów i psychologa na posiedzenie celem ich wysłuchania. Ma bowiem rację Sąd Rejonowy, iż przepis art. 204 kkw nie ustanawia wymogu wysłuchania lekarzy psychiatrów oraz psychologa, a jedynie uzyskania opinii biegłych o stanie zdrowia sprawcy umieszczonego w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym ( por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 5 listopada 2008 r. II AKzw 854/08 LEX nr. 477851, OSA 2011/2/9). Podobnie zresztą nie ma takiego wymogu co do wysłuchania podejrzanego przed wydaniem orzeczenia co do dalszego stosowania środka zabezpieczającego. Zresztą powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w doktrynie ( vide: teza 15 do art. 204 Komentarz pod red. Kazimierza Postulskiego, opubl. w LEX ).Wobec powyższego, procedowanie Sądu Rejonowego, który wobec jasności, spójności i wszechstronności pisemnej opinii biegłych psychiatrów odstąpił od ich wezwania na posiedzenie było ze wszech miar prawidłowe. W tej sytuacji argumenty podnoszone w zażaleniu przez obrońcę internowanego nie mogły skutkować uchyleniem, bądź zmianą zaskarżonego orzeczenia, albowiem Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego i trafnie przyjął, że wobec internowanego w dalszym, ciągu zachodzą przesłanki uzasadniające stosowanie wobec niego przedmiotowe środka zabezpieczającego. O wynagrodzeniu obrońcy Sąd orzekł zgodnie z treścią § 19 pkt 4 oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. O kosztach postępowania w przedmiocie przedłużenia internacji rozstrzygnięto na podstawie art. 624§1 kpk w zw. z art. 1§2 kkw zwalniając podejrzanego z ich zapłaty z uwagi na jego aktualną sytuację bytową. Dlatego orzeczono, jak w sentencji. prowadzenie spraw karnych adwokat Białystokcennik usług adwokata w sprawach karnych stosowanie środka zabezpieczającego po umorzeniu postępowania,przesłanki do umieszczenia sprawcy przestępstwa w zakładzie psychiatrycznym Niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności, każdy przedsiębiorca może w pewnym momencie zmierzyć się z koniecznością przebrnięcia przez postępowanie sądowe. Spór z pracownikiem, pozew o zapłatę wobec nieuczciwego kontrahenta, skradzione prawa autorskie – przyczyny mogą być rozmaite. Przedsiębiorca powinien wiedzieć, jak w toku procesu wykorzystać przysługujące mu uprawnienia, aby możliwie jak najpełniej zabezpieczyć swoje interesy. Kiedy zatem przedsiębiorca może złożyć wniosek o zabezpieczenie w toku procesu cywilnego? Wniosek o zabezpieczenie - jaki jest jego cel? Instytucja zabezpieczenia w toku procesu cywilnego służy zapobieżeniu ewentualnym negatywnym skutkom toczącego się postępowania. Jej głównym celem jest ochrona interesów strony postępowania, jeśli istnieje ryzyko, że proces może spowodować ich uszczerbek. Przepis art. 730 Kodeksu postępowania cywilnego „§ 1. W każdej sprawie cywilnej podlegającej rozpoznaniu przez sąd lub sąd polubowny można żądać udzielenia zabezpieczenia. § 2. Sąd może udzielić zabezpieczenia przed wszczęciem postępowania lub w jego toku. Po uzyskaniu przez uprawnionego tytułu wykonawczego dopuszczalne jest udzielenie zabezpieczenia tylko wtedy, jeżeli ma ono na celu zabezpieczenie roszczenia o świadczenie, którego termin spełnienia jeszcze nie nastąpił”. Udzielenie zabezpieczenia jest możliwe w każdej sprawie cywilnej, niezależnie od jej charakteru, o ile spełnione są wymagane prawem przesłanki – o czym poniżej. Jak wskazuje się w postanowieniu SN z 17 kwietnia 2013 r., sygn. V CZ 105/12: „postępowanie zabezpieczające ma co do zasady charakter incydentalny i służebny względem postępowania rozpoznawczego”. Udzielenie zabezpieczenia nie może zmierzać do zaspokojenia roszczenia. Jego celem jest wyłącznie ochrona interesów strony w toku procesu. Sąd może udzielić stronie zabezpieczenia: w toku trwania postępowania – tj. w trakcie toczącego się procesu, przed wszczęciem postępowania – tj. przed złożeniem pozwu. Aby strona uzyskała zabezpieczenie, musi wykazać istnienie dwóch podstawowych warunków: wnioskodawca musi uprawdopodobnić przysługujące mu roszczenie, wnioskodawca musi wykazać posiadanie interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia. Uprawdopodobnienie roszczenia następuje zazwyczaj poprzez uzasadnienie, które jest nieodłączną częścią każdego powództwa (lub odpowiedzi na pozew – jeśli wniosek o zabezpieczenie składa strona pozwana). W treści uzasadnienia powód (albo pozwany) musi dokładnie opisać wszystkie okoliczności sprawy oraz przedstawić zgromadzony przez niego materiał dowodowy. Interes prawny istnieje wówczas, gdy brak zabezpieczenia uniemożliwi lub poważnie utrudni wykonanie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie. Przykład 1. Jan prowadzi działalność usługową. Jeden z jego kontrahentów nie uregulował faktury opiewającej na 20 000,00 zł. Ta zwłoka w płatności zagraża płynności finansowej przedsiębiorstwa. Jednocześnie Jan uzyskał wiadomość, że kontrahent pozbywa się majątku firmy. Wnosząc pozew do sądu, Jan będzie domagał się udzielenia zabezpieczenia jego roszczenia o zapłatę kwoty z faktury poprzez zajęcie rachunku bankowego przedsiębiorcy i najprawdopodobniej sąd przychyli się do złożonego wniosku. Wnioskodawca musi spełnić warunki formalne Aby sąd udzielił stronie zabezpieczenia, konieczne jest spełnienie warunków formalnych. Strona postępowania zainteresowana uzyskaniem zabezpieczenia musi złożyć wniosek o zabezpieczenie. Może on zostać złożony w pozwie albo w odrębnym piśmie, przy czym korzyścią jego zawarcia w treści pozwu jest zwolnienie z konieczności uiszczenia odrębnej opłaty sądowej od wniosku. We wniosku należy wskazać: uprawdopodobnienie okoliczności dotyczących roszczenia (zazwyczaj wystarczające jest powołanie się na zawarte w pozwie uzasadnienie, jak powyżej); interes prawny strony (tj. wskazanie, co stanie się, jeśli roszczenie strony nie zostanie zabezpieczone); wybrany przez stronę sposób zabezpieczenia roszczenia, o czym szczegółowo poniżej. Warto w tym miejscu przywołać wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 15 października 2013 r., wydany w sprawie o sygn. I ACz 612/13: „Obowiązek uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających wniosek służy zaś nie tylko podobnym celom co przedstawienie uzasadnienia żądania pozwu. Stanowi to bowiem dla sądu podstawę dokonywania oceny w zakresie istnienia przesłanek udzielania zabezpieczenia, określonych w art. 730 1 § 1 W interesie uprawnionego leży zatem nie tylko formalne wypełnienie obowiązku wynikającego z treści art. 736 § 1 pkt 2 po to by uchronić się przed zwrotem wniosku, lecz także rzeczowe przedstawienie faktów uzasadniających udzielenie zabezpieczenia i okoliczności uprawdopodobniających ich istnienie, jako koniecznych przesłanek uzyskania zabezpieczenia”. Wniosek o zabezpieczenie składa się w sądzie, w którym toczy się postępowanie. Jeśli przedsiębiorca składa wniosek przed wszczęciem procesu, wówczas co do zasady sądem właściwym do rozpoznania tego żądania będzie sąd właściwy do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji. W takim przypadku udzielając zabezpieczenia, wyznaczy on również termin do wniesienia pozwu – nie powinien przekraczać dwóch tygodni. Udzielenie zabezpieczenia następuje w formie postanowienia. Jest ono zaskarżalne zażaleniem. Postanowienie o zabezpieczeniu może być w każdym czasie zmienione lub uchylone, jeśli pojawią się ku temu przesłanki. Wniosek o zabezpieczenie podlega rozpoznaniu niezwłocznie, nie później niż w terminie 7 dni – należy jednak zaznaczyć, że termin ten ma charakter instrukcyjny i w znacznej większości wypadków rozpoznanie wniosku zajmie znacznie dłużej. W sprawie zabezpieczenia sąd rozstrzyga postanowieniem. Zarówno postanowienie o oddaleniu wniosku, jak i postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia jest zaskarżalne za pomocą zażalenia. Wnosi się je w terminie 7 dni do sądu II instancji za pośrednictwem sądu, który wydał zaskarżone postanowienie. Ponadto, podmiot zobowiązany z postanowienia może w każdym czasie żądać uchylenia lub zmiany prawomocnego postanowienia, którym udzielono zabezpieczenia, jeśli wykaże, że przyczyna udzielenia zabezpieczenia jest już nieważna. Sposób zabezpieczenia zależy od rodzaju roszczenia Jak wskazano powyżej, przedsiębiorca składający wniosek o zabezpieczenie ma obowiązek wskazania sposobu zabezpieczenia. Jego wybór zależy od wielu czynników – przede wszystkim od okoliczności sprawy oraz rodzaju roszczenia dochodzonego pozwem. Obowiązkiem sądu jest dostosowanie sposobu zabezpieczenia do okoliczności sprawy – przy wyborze sposobu zabezpieczenia sąd musi uwzględnić interesy stron lub uczestników postępowania w takiej mierze, aby uprawnionemu zapewnić należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciążać ponad potrzebę. Z tego względu sąd nie zastosuje ekstensywnego środka zabezpieczenia, jeśli dla osiągnięcia celów zabezpieczenia wystarczający jest łagodniejszy środek. Jednocześnie, sąd jest związany sposobem zabezpieczenia wskazanym przez przedsiębiorcę – sąd nie wybierze sam innego środka, a jeśli uzna, że zaproponowana metoda jest nieprawidłowa, oddali wniosek o zabezpieczenie. W przypadku roszczeń pieniężnych zabezpieczenie jest możliwe poprzez zajęcie rachunku bankowego, zajęcie ruchomości, zajęcie wynagrodzenia za pracę, ustanowienie hipoteki przymusowej, ustanowienie zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem. W przypadku roszczeń niepieniężnych do metod zabezpieczenia należą unormowanie praw i obowiązków stron postępowania, zakaz zbywania przedmiotów i praw, wpisanie ostrzeżenia w księdze wieczystej lub innym rejestrze. Inne sposoby zabezpieczenia mogą również wynikać z przepisów szczególnych względem Kodeksu postępowania cywilnego. Uchwała Sądu Najwyższego z 21 lipca 2010 r., sygn. III CZP 49/10„Dopuszczalne jest zabezpieczenie roszczenia o stwierdzenie nieważności uchwały wspólników spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przez zawieszenie postępowania rejestrowego dotyczącego wpisu zmian na podstawie tej uchwały”. Zabezpieczenie może być niezwykle przydatnym narzędziem dla wszystkich przedsiębiorców zmagających się z procesem cywilnym, niezależnie od jego przedmiotu. Przedsiębiorca uwikłany w spór sądowy winien przemyśleć, czy i w jaki sposób może wykorzystać tę instytucję dla swoich potrzeb. Postępowanie zabezpieczające to jeden ze sposobów mających zabezpieczyć interesy wierzyciela w przedmiocie przyszłego zaspokojenia roszczeń na wypadek długiego, często wieloletniego postępowania sądowego. Warto rozważyć złożenie wniosku o udzielenie zabezpieczenia, zwłaszcza, że w większości sytuacji nie trzeba uiszczać od niego opłaty sądowej. Kiedy można złożyć wniosek o zabezpieczenie? Wniosek o udzielenie zabezpieczenia można złożyć przed złożeniem pozwu, w pozwie o zapłatę i w czasie postępowania. W każdej sprawie cywilnej podlegającej rozpoznaniu przez sąd lub sąd polubowny można żądać udzielenia zabezpieczenia. Po uzyskaniu przez uprawnionego tytułu wykonawczego dopuszczalne jest udzielenie zabezpieczenia tylko wtedy, jeżeli ma ono na celu zabezpieczenie roszczenia o świadczenie, którego termin spełnienia jeszcze nie nastąpił. Udzielenia zabezpieczenia może żądać każda strona lub uczestnik postępowania, jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia. Interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia istnieje wtedy, gdy brak zabezpieczenia uniemożliwi lub poważnie utrudni wykonanie zapadłego w sprawie orzeczenia lub w inny sposób uniemożliwi lub poważnie utrudni osiągnięcie celu postępowania w sprawie. Przykładowo będzie to sytuacja, gdy dłużnik wysłał wierzytelności pismo z prośbą o prolongatę terminu płatności ze względu na złą sytuację finansową – potwierdza to uznanie długu – uprawdopodobnienie roszczenia, oraz wykazuje interes prawny, bowiem zła sytuacja dłużnika może poważnie utrudnić wyegzekwowanie roszczenia w przyszłości. W jaki sposób sąd udziela zabezpieczenia? Przy wyborze sposobu zabezpieczenia sąd uwzględni interesy stron lub uczestników postępowania w takiej mierze, aby uprawnionemu zapewnić należytą ochronę prawną, a obowiązanego nie obciążać ponad potrzebę. Zabezpieczenie nie może zmierzać do zaspokojenia roszczenia, chyba że ustawa stanowi inaczej. Wniosek o zabezpieczenie przed złożeniem pozwu Udzielając zabezpieczenia przed wszczęciem postępowania w sprawie, sąd wyznacza termin, w którym pismo wszczynające postępowanie powinno być wniesione pod rygorem upadku zabezpieczenia. Termin ten nie może przekraczać dwóch tygodni. Do którego sądu złożyć wniosek o zabezpieczenie? Do udzielenia zabezpieczenia właściwy jest sąd, do którego właściwości należy rozpoznanie sprawy w pierwszej instancji. Jeżeli nie można ustalić takiego sądu, właściwy jest sąd, w którego okręgu ma być wykonane postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia, a z braku tej podstawy lub w przypadku, w którym postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia miałoby być wykonane w okręgach różnych sądów – sąd rejonowy dla Warszawy. Wniosek o udzielenie zabezpieczenia zgłoszony w toku postępowania rozpoznaje sąd tej instancji, w której toczy się postępowanie, z wyjątkiem przypadku, gdy sądem tym jest Sąd Najwyższy. Wtedy o zabezpieczeniu orzeka sąd pierwszej instancji. Jak sporządzić wniosek o zabezpieczenie? Wniosek o udzielenie zabezpieczenia powinien odpowiadać wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego, a nadto zawierać: 1. wskazanie sposobu zabezpieczenia, a w sprawach o roszczenie pieniężne także wskazanie sumy zabezpieczenia; 2. uprawdopodobnienie okoliczności uzasadniających wniosek. Jeżeli wniosek o udzielenie zabezpieczenia złożono przed wszczęciem postępowania, należy nadto zwięźle przedstawić przedmiot sprawy. Wskazana suma zabezpieczenia nie może być wyższa od dochodzonego roszczenia liczonego wraz z odsetkami do dnia wydania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia oraz z kosztami wykonania zabezpieczenia. Suma ta może obejmować także przewidywane koszty postępowania. Zabezpieczenie roszczeń pieniężnych Zabezpieczenie roszczeń pieniężnych następuje przez: 1. zajęcie ruchomości, wynagrodzenia za pracę, wierzytelności z rachunku bankowego albo innej wierzytelności lub innego prawa majątkowego; 2. obciążenie nieruchomości obowiązanego hipoteką przymusową; 3. ustanowienie zakazu zbywania lub obciążania nieruchomości, która nie ma urządzonej księgi wieczystej lub której księga wieczysta zaginęła lub uległa zniszczeniu; 4. obciążenie statku albo statku w budowie hipoteką morską; 5. ustanowienie zakazu zbywania spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu; 6. ustanowienie zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem lub gospodarstwem rolnym obowiązanego albo zakładem wchodzącym w skład przedsiębiorstwa lub jego częścią albo częścią gospodarstwa rolnego obowiązanego. Wykonanie wniosku o zabezpieczenie Jeżeli postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia podlega wykonaniu w drodze egzekucji, do wykonania tego postanowienia stosuje się odpowiednio przepisy o postępowaniu egzekucyjnym, z tym jednak, że sąd nadaje postanowieniu o udzieleniu zabezpieczenia klauzulę wykonalności z urzędu. Jeżeli przedmiotem zabezpieczenia nie jest roszczenie pieniężne, sąd udziela zabezpieczenia w taki sposób, jaki stosownie do okoliczności uzna za odpowiedni, nie wyłączając sposobów przewidzianych dla zabezpieczenia roszczeń pieniężnych. W szczególności sąd może: 1. unormować prawa i obowiązki stron lub uczestników postępowania na czas trwania postępowania; 2. ustanowić zakaz zbywania przedmiotów lub praw objętych postępowaniem; 3. zawiesić postępowanie egzekucyjne lub inne postępowanie zmierzające do wykonania orzeczenia. W sprawach o ochronę dóbr osobistych zabezpieczenie polegające na zakazie publikacji może być udzielone tylko wtedy, gdy nie sprzeciwia się temu ważny interes publiczny. Udzielając zabezpieczenia, sąd określa czas trwania zakazu, który nie może być dłuższy niż rok. Jeżeli postępowanie w sprawie jest w toku, uprawniony może przed upływem okresu, na który orzeczono zakaz publikacji, żądać dalszego zabezpieczenia; przepisy zdania pierwszego i drugiego stosuje się. Jeżeli uprawniony zażądał dalszego zabezpieczenia, zakaz publikacji pozostaje w mocy do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia wniosku Opłata od wniosku o zabezpieczenie Nie pobiera się opłat od wniosku o udzielenie zabezpieczenia, zgłoszonego w pozwie. Od wniosku o udzielenie zabezpieczenia roszczenia pieniężnego złożonego przed wniesieniem pisma wszczynającego postępowanie pobiera się czwartą część opłaty należnej od pozwu o to roszczenie. Uiszczoną opłatę zalicza się na poczet opłaty od pozwu, jeżeli zostało wniesione w terminie przewidzianym do tego w przepisach o zabezpieczeniu. W innych sytuacjach opłata od wniosku o zabezpieczenie wynosi 100 złotych Wniosek o zabezpieczenie. Kaucja od zabezpieczenia Wykonanie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia sąd może uzależnić od złożenia przez uprawnionego kaucji na zabezpieczenie roszczeń obowiązanego lub, stosownie do okoliczności, innych osób, powstałych w wyniku wykonania postanowienia o zabezpieczeniu. Z kaucji tej będzie przysługiwało obowiązanemu lub, stosownie do okoliczności, innym osobom dotkniętym wykonaniem postanowienia o zabezpieczeniu pierwszeństwo zaspokojenia przed innymi należnościami zaraz po kosztach egzekucyjnych. Wniosek o zabezpieczenie a wniosek o upadłość dłużnika W przypadku ogłoszenia upadłości przez dłużnika udzielone przez sąd zabezpieczenie nie zabezpiecza interesów wierzyciela. Zgodnie z art. 43 Prawa upadłościowego zabezpieczenia zastosowane przez sąd po złożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości upadają z dniem ogłoszenia upadłości. Jeżeli dłużnik chce uniknąć długiego oczekiwania w niepewności prawnej, warto rozważyć – jeśli okoliczności na to pozwalają – zawarcie z dłużnikiem ugody sądowej. Tematyką postępowania zabezpieczającego zajmowałem się do tej pory raczej sporadycznie. Być może powinienem to nadrobić, bo zabezpieczenie to ciekawa i przydatna instytucja. Ale również skomplikowana. Dzisiaj chcę opisać problem prawny, z jakim niedawno rozprawił się Sąd Najwyższy. Żeby w miarę jasno wytłumaczyć Tobie ten problem zacznę od przywołania treści przepisu art. 7541 § 1 kpc, który stanowi, iż Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej albo jeżeli sąd inaczej nie postanowi, zabezpieczenie udzielone według przepisów niniejszego tytułu upada po upływie miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia uwzględniającego roszczenie, które podlegało zabezpieczeniu. Rozważany przez Sąd Najwyższy problem dotyczył terminu, w którym dochodzi do owego „uprawomocnienia się orzeczenia”. Sytuacja jest jasna, gdy wskazane orzeczenie jest zaskarżalne, ale środek odwoławczy nie został wniesiony w terminie. Nie jest problemem również stwierdzenie kiedy doszło do uprawomocnienia się orzeczenia gdy z mocy prawa nie przysługuje od niego środek odwoławczy. Spory natomiast mogą pojawić się w przypadku, gdy od orzeczenia zostaje w terminie wniesiony środek odwoławczy, lecz zostaje on następnie odrzucony jako niedopuszczalny. Dotychczas Sąd Najwyższy, jak i znaczna część doktryny przyjmowały, że w tym przypadku uprawomocnienie się orzeczenia następuje po ostatnim dniu, w którym można było wnieść środek odwoławczy. Nie miała tu więc znaczenia data uprawomocnienia się postanowienia o odrzuceniu środka odwoławczego. Samo orzeczenie nie miało wpływu na termin uprawomocnienia się, a jedynie przesądzało, czy środek odwoławczy podlegał odrzuceniu, a co za tym idzie czy orzeczenie stało się prawomocne we wskazanym powyżej terminie (dzień po ostatnim dniu, w którym można było wnieść środek odwoławczy). Konstrukcja ta rodziła niemałe problemy w związku z wykonaniem zabezpieczenia. Gdybyśmy bowiem uznali, że zabezpieczenie upada w ciągu jednego miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia, dochodziłoby do sytuacji, kiedy stawało się ono bezużyteczne, albowiem termin upadku zabezpieczenia przypadał z reguły przed terminem wydania postanowienia o odrzuceniu środka odwoławczego. W konsekwencji uznawano, iż zabezpieczenie upadło i nie jest możliwe korzystanie z przewidzianych prawem możliwości, przypadających uprawnionemu z tego tytułu. Nie było więc możliwe wszczęcie egzekucji z przedmiotu zabezpieczenia, jako że nadanie tytułowi wykonawczemu klauzuli wykonalności następowało dawno po upadku zabezpieczenia. Sąd Najwyższy uchwałą z r. (III CZP 64/13) orzekł, że upadek zabezpieczenia roszczenia pieniężnego następuje w terminie określonym w art. 7541 liczonym od uprawomocnienia się orzeczenia uwzględniającego to roszczenie, chyba że Sąd postanowi inaczej. W uzasadnieniu uchwały (opublikowanym niedawno) Sąd Najwyższy wskazuje, że co do zasady nie można zastąpić momentu uprawomocnienia się wyroku chwilą, w którym możliwe jest stwierdzenie tej prawomocności – co byłoby istotne w omawianej sprawie. Natomiast sąd może wykorzystać swoje uprawnienie dotyczące ewentualnego postanowienia o innym terminie upadku zabezpieczenia. Sąd Najwyższy wskazał również, iż to w interesie uprawnionego wierzyciela będzie ewentualne przewidywanie trudności z uzyskaniem po zakończeniu postępowania tytułu wykonawczego pozwalającego na wszczęcie egzekucji zabezpieczonego roszczenia, a w konsekwencji również złożenie wniosku o określenie innej daty upadku zabezpieczenia, niż w terminie określonym w przepisie art. 7541 liczonym od dnia uprawomocnienia się orzeczenia. Oznacza to, że bardzo starannie należy traktować wnioski w postępowaniu zabezpieczającym. Tytuł: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu z 2013-09-05 Data orzeczenia: 5 września 2013 Data publikacji: 27 czerwca 2018 Data uprawomocnienia: 5 września 2013 Sąd: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu Wydział: I Wydział Cywilny Przewodniczący: Adam Jewgraf Sędziowie: Grażyna Matuszek Sławomir Jurkowicz Hasła tematyczne: Koszty Procesowe Podstawa prawna: art. 745 Teza: Na koszty postępowania zabezpieczającego składać się mogą koszty udzielenia zabezpieczenia, które w normalnym trybie udzielenia zabezpieczenia (art. 730-757 winny zostać zasądzone w orzeczeniu kończącym sprawę oraz koszty wykonania zabezpieczenia, które obejmować mogą koszty wykonania zabezpieczenia przez komornika (należne komornikowi opłaty i wydatki) orz koszty związane z działaniem pełnomocnika i samej strony. Sygn. akt I ACz 1653/13 POSTANOWIENIE Dnia 5 września 2013 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia SA: Adam Jewgraf (spr.) Sędzia SA: Sędzia SA: Grażyna Matuszek Sławomir Jurkowicz po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym we Wrocławiu sprawy z powództwa: R. B. przeciwko: (...) w R. o przyznanie kosztów postępowania zabezpieczającego na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 30 lipca 2013 r., sygn. akt VI GNc 95/13 p o s t a n a w i a: uchylić zaskarżone postanowienie w pkt 2 i w tym zakresie sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego. UZASADNIENIE Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Opolu uwzględniając w części wniosek powoda o przyznanie kosztów postępowania zabezpieczającego zasądził na jego rzecz od pozwanego kwotę zł stanowiącą koszty wykonania zabezpieczenia przez komornika, obejmującą opłatę i wydatki, ustalone postanowieniem komornika (pkt 1 postanowienia). W pozostałym zakresie, tj. zasądzenia kosztów zastępstwa adwokackiego w kwocie 900 zł, Sąd Okręgowy wniosek oddalił (pkt 2 postanowieni) wskazując. iż przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia r. w sprawie opłat za czynności adwokackie nie określają wysokości ani zasad ustalania wysokości wynagrodzenia za czynności pełnomocnika w postępowaniu zabezpieczającym – a zatem czynność taka jak złożenie przez pełnomocnika wniosku o wykonanie zabezpieczenia nie podlega odrębnemu wynagrodzeniu. W ocenie Sądu zawarte w przepisie art. 745 § 1 kpc unormowanie, zgodnie z którym o kosztach postępowania zabezpieczającego orzeka sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, tj. orzeczeniu wydanym w postępowaniu rozpoznawczym, przemawia również za tym, że koszty postępowania zabezpieczającego związane z wydaniem postanowienia, jak i jego wykonaniem, stanowią składnik kosztów postępowania rozpoznawczego, co przemawia przeciwko ustaleniu odrębnego wynagrodzenia pełnomocnika za czynności związane z wykonaniem postanowienia zabezpieczającego. Powyższe postanowienie zaskarżył zażaleniem powód w części, tj. co do pkt 2 oddalającego wniosek w zakresie zasądzenia kosztów zastępstwa radcowskiego w postępowaniu zabezpieczającym. Zarzucając naruszenie przepisów postępowania a to art. 745 § 1 i 2 kpc poprzez błędne przyjęcie, iż stronie nie przysługuje oddzielne wynagrodzenie związane z działaniem pełnomocnika w postępowaniu zabezpieczającym, art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc oraz przepisów rozporządzenia w sprawie opłat za czynności radców prawnych, wnosił o zmianę zaskarżonego postanowienia przez zasadzenie na jego rzecz kwoty 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu zabezpieczającym. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: Zażalenie jest uzasadnione. Nie sposób zaaprobować poglądu Sądu Okręgowego, by sam brak w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszonych przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, określenia wysokości stawki minimalnej za czynności w postępowaniu zabezpieczającym decydować miało nieistnieniu podstaw do przyznania i określenia kosztów związanych z działaniem pełnomocnika (radcy prawnego) w tymże postępowaniu. Po pierwsze bowiem o przyznaniu tego rodzaju kosztów decydują przepisy proceduralne zawarte w ustawie Kodeks postępowania cywilnego. Po wtóre przyjąć należy, iż przewidując możliwość nieokreślenia w rozporządzeniu stawek minimalnych we wszelkiego rodzaju sprawach, prawodawca zawarł w § 5 cyt. rozporządzenia regulację pozwalającą na ustalenie stawek minimalnych w sprawach nieokreślonych przez przyjęcie za ich podstawę stawek w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju. Istnienie tego rodzaju regulacji wyklucza zatem przyjęcie tezy, iżby brak określenia w rozporządzeniu stawki za konkretna czynność radcy prawnego, jako celowy zabieg ustawodawcy, wykluczał jej ustalenie, o ile za daną czynność opłata przynależy. Nie można zgodzić się także z poglądem Sądu meriti, że czynności pełnomocnika podejmowane w toku postępowania zabezpieczającego stanowią jedynie działania podejmowane w celu dochodzenia roszczenia i ich koszt zawarty jest już w wynagrodzeniu zasądzonym w orzeczeniu zapadłym w postępowaniu rozpoznawczym. Wskazać w tym miejscu należy, iż wprawdzie postępowanie zabezpieczające ma charakter postępowania pomocniczego w stosunku do postępowania rozpoznawczego oraz egzekucyjnego, to jednak cechuje je samodzielność funkcjonalna i strukturalna. Samodzielność funkcjonalna wyraża się w odrębności funkcji tego postępowania, które polega na udzieleniu ochrony prawnej o tymczasowym charakterze. Odrębność strukturalna znajduje zaś odzwierciedlenie w tym, że postępowanie zabezpieczające, choć z reguły toczy się w ramach postępowania rozpoznawczego, jest postępowaniem w pełni odrębnym od niego. Znajduje to przy tym wyraz w systematyce Kodeksu postępowania cywilnego, wprowadzonej ustawą z dnia 02 lipca 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 172, poz. 1804), zgodne z którym postępowanie zabezpieczające normowane jest w wyodrębnionej części drugiej Kodeksu. Okoliczność owa nie może pozostawać bez znaczenia dla wykładni przepisów o postępowaniu zabezpieczającym, którego obecnie nie należy wiązać wyłącznie z egzekucją a przy tym niewątpliwie jego zadania wykraczają poza zapewnienie wykonalności przyszłego merytorycznego orzeczenia w sprawie. Nie można również nie dostrzegać specyfiki zabezpieczenia wykonywanego na podstawie nakazu zapłaty. Zgodnie z norma art. 492 § 1 kpc nakaz zapłaty z chwilą wydania stanowi tytuł zabezpieczenia, wykonalny bez nadawania mu klauzuli wykonalności. Orzeczenie to stanowi, inny niż postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia, tytuł do zabezpieczenia roszczeń powstający z ustawy bez odrębnego wniosku strony, a przy tym jego wydanie nie przesądza czy koszty zabezpieczenia w ogóle powstaną i w jakiej wysokości. Kwestia skorzystania z możliwości wykonania zabezpieczenia pozostawiona jest samej stronie, która w tym celu złożyć musi do komornika odrębny wniosek podlegający opłacie, a nadto dokonać określenia sposobu zabezpieczenia. Dodać trzeba, że zakres rozstrzygnięcia w nakazie zapłaty jest ściśle określony w art. 491 § 1 kpc, obejmujący zaspokojenie roszczenia w całości wraz z kosztami. Trudno przyjmować zatem by koszty owe obejmować miały także koszty postępowania zabezpieczającego, szeroko rozumiane, a więc obejmujące i koszty wynagrodzenia pełnomocnika związane z wykonaniem zabezpieczenia, skoro na tym etapie postępowania powód nie posiada jeszcze wiedzy co do tego, czy postępowanie zabezpieczające w ogóle będzie przeprowadzone. Przy uwzględnieniu uwag powyższych przyjąć należy, że na koszty postępowania zabezpieczającego składać się mogą koszty udzielenia zabezpieczenia, które w normalnym trybie udzielenia zabezpieczenia (art. 730 – 757 kpc) winny zostać zasądzone w orzeczeniu kończącym sprawę oraz koszty wykonania zabezpieczenia, które obejmować mogą koszty wykonania zabezpieczenia przez komornika (należne komornikowi opłaty i wydatki) oraz koszty związane z działaniem pełnomocnika i działaniem samej strony. Za przyjęciem, iż stronie należy się zwrot wynagrodzenia adwokackiego związanego z wykonaniem zabezpieczenia w sprawie, w której nakaz zapłaty jest orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie, a zabezpieczenia dokonano na podstawie tego nakazu, prócz ogólnych reguł wynikających z art. 745 § 1 zdanie drugie kpc oraz art. 98 kpc, przemawiają pośrednio uregulowania zawarte w rozporządzeniu w sprawie opłat za czynności radców prawnych(…) Wedle § 1 rozporządzenia określa opłaty za czynności radców prawnych przed organami wymiaru sprawiedliwości. Złożenie wniosku o wszczęcie postępowania o wykonanie zabezpieczenia, którego podstawę stanowi nieprawomocny nakaz zapłaty będący tytułem zabezpieczenia (art. 492 § 2 kpc), wymagającego odrębnej opłaty i wskazania sposobu zabezpieczenia przewidzianego dla zabezpieczenia roszczeń pieniężnych, w ocenie Sądu Apelacyjnego jest odrębna czynnością od czynności w samym postępowaniu nakazowym, podejmowaną nadto przed innym niż sąd organem, tj. komornikiem. To zaś przemawia za przyjęciem powstania odrębnych kosztów zastępstwa prawnego. Przykładem potwierdzającym owa tezę może być sytuacja, gdy powód korzysta z pomocy zawodowego pełnomocnika dopiero po wydaniu nakazu zapłaty, na etapie wykonania zabezpieczenia. Trudno byłoby wówczas przyjmować, aby koszty związane z działaniem pełnomocnika (nieuczestniczącego w postępowaniu rozpoznawczym) objęte zostały uprzednim rozstrzygnięciem o kosztach zawartym w nakazie zapłaty. Nie sposób przy tym zakładać by owe koszty ujęte miały zostać w rozstrzygnięciu o kosztach zapadającym w dalszym, odrębnym, postępowaniu egzekucyjnym, ponieważ nie w każdej sytuacji musi dochodzić do wszczęcia i przeprowadzenia przez powoda-wierzyciela postępowania egzekucyjnego. Dodatkowego argumentu dostarcza nadto uregulowanie zawarte w zdaniu ostatnim art. 745 § 2 kpc, według którego wniosek o przyznanie kosztów zgłosić może również uprawniony, który nie wytoczył sprawy w terminie wyznaczonym przez sąd, jeżeli niewytoczenie powództwa nastąpiło z tej przyczyny, iż dłużnika zaspokoił jego roszczenie. Koszty te niewątpliwie obejmować mogą koszty związane z działaniem pełnomocnika przy udzieleniu zabezpieczenia przedprocesowego. Reasumując, Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym zażalenie nie podzielając poglądu wyrażonego w postanowieniu Sądu Apelacyjnego z dnia r., sygn. akt I ACz 716/13, stoi na stanowisku, że koszty związane z podejmowaniem czynności przez pełnomocnika przy wykonywaniu zabezpieczenia, gdy tytułem zabezpieczenia jest nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym (art. 492 § 2 kpc) nie są objęte rozstrzygnięciem o kosztach zawartym w nakazie zapłaty. W konsekwencji, jeżeli zostały przez powoda zgłoszone winien o nich sąd rozstrzygnąć zgodnie z regułą z art. 745 § 1 kpc przy uwzględnieniu zasady kosztów niezbędnych i celowych a także ustalenia odpowiedzialności za wynik postępowania (art. 98 – 110 kpc). Wysokość natomiast tych kosztów powinna zostać ustalona według wskazań z § 5 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, czyli według stawki w sprawie o najbardziej zbliżonym rodzaju. Oddalając wniosek powoda o zasądzenie kosztów pełnomocnika w postępowaniu zabezpieczającym, przy błędnym założeniu braku istnienia podstaw prawnych, Sąd Okręgowy w istocie uchylił się od rozstrzygnięcia o nich według zasad z art. 745 § 1 kpc, nie rozpoznając tym samym istoty sprawy. Z tej przyczyny, kierując się także potrzebą zachowania zasady dwuinstancyjności merytorycznej dla obu stron postępowanie, na podstawie art. 386 § 4 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc, orzeczono jak na wstępie. bp

wniosek o zasądzenie kosztów postępowania zabezpieczającego